Mimo że zjawisko ubóstwa energetycznego nie jest nowością, dopiero w ostatnich latach podjęto próby definiowania go i traktowania jako odrębne pojęcie w stosunku do ubóstwa dochodowego.

Ubóstwo energetyczne to trudność w zaspokojeniu podstawowych potrzeb energetycznych w miejscu zamieszkania za rozsądną cenę. Składa się na nie utrzymanie standardu ciepła i zaopatrzenia w pozostałe rodzaje energii służące zaspokojeniu w adekwatny sposób podstawowych potrzeb funkcjonowania biologicznego i społecznego członków gospodarstwa domowego.

Instytut na rzecz Ekorozwoju we współpracy z Instytutem Badań Strukturalnych i Instytutem Spraw Publicznych opracował pierwszy w Polsce opis zjawiska ubóstwa energetycznego w ujęciu statystycznym w oparciu o ukształtowaną definicję grupy nim dotkniętej w naszym kraju.

Ubóstwo energetyczne w nieznaczny sposób jest skorelowane z doświadczeniem ubóstwa dochodowego, co świadczy o tym, że jest odrębne w swojej istocie od zjawiska ubóstwa dochodowego, mimo że można odnotować umiarkowane nakładanie się na siebie tych dwóch grup.

W roku 2013 z problemem tym borykało się, wg naszych szacunków, 17,1% Polaków (6,44 mln osób). Ubóstwo energetyczne niesie ze sobą negatywne konsekwencje dla rozwoju poznawczego, zdrowia czy nawet życia osób na nie narażonych. Dlatego jego istnienie powinno być uwzględnione w polityce społecznej w postaci systemowych rozwiązań mających na celu przeciwdziałanie niepożądanym zjawiskom z nim związanym.

Polecamy opracowanie „Ubóstwo energetyczne w Polsce – definicja i charakterystyka społeczna grupy”, które prezentuje metodykę obliczeń a także pokazuje alternatywne wersje definicji w celu jej lepszej kalibracji i głębszego rozumienia zjawiska w polskim kontekście.